فداکاری بخشی از زندگی ست...

امشب داشتم ه این فکر میکردم برای بودن با کیوان چه قدر فداکاری کردم از بورسیه اتریش که ازش صرفنظر کردم تا محدود کردن ساعات کاری و دوستام و...

نمیدونم چرا ولی امروز کلا تو این فکر بودم که کار درستی کردم یانه امروز با یکی از دوستای دوره ی کارشناسیم که الان المانه حرف میزدم وقتی سراغ دوست پسرش گرفتم و از حال و روزشون پرسیدم گفت وقتی رفته المان باهاش کات کرده خیلی تعجب کردم یادمه بهترین رابطه ی ممکن داشتن  بدون تنش با عشق و خیلی روال و خوب،وقتی ازش پرسیدم چرا گفت نمیتونست با من بیاد و منم تصمیم گرفتم پیشرفتمو فدای احساسم نکنمو ازش خداحافظی کردم  اون لحظه تو ذهنم اومد چه قدر از زندگی و فرصت های پیشرفتمو فدای احساسم کردم؟خوشحالم یا پشیمون؟برگردم عقب بازم این کارو میکنم یانه؟

وقتی ازش پرسیدم خوشحالی؟

گفت:یه تیکه از وجودمو برای همیشه گذاشتم ایران و اومدم خیلی عاشقش بودم ولی گاهی برای پیشرفت و بهتر زندگی کردن ادم باید بگذره،در عوض پیشرفتم عشقمو دادم ارزششو داشت؟اگه ازم بپرسی میگم داشت حدا قل اینجا ارامش دارم...